"Villon wspaniale wykorzystał skonwencjonalizowany kanon testamentu, by stworzyć utwór niepowtarzalny, prywatny a zarazem nierozerwalnie związany z potocznym życiem Paryża, satyryczny i tragiczny jednocześnie. Jest Villon jednym z największych poetów śmierci na świecie, a jednocześnie głosił pochwałę bujnego, nieokiełznanego, strasznego i wesołego życia. Dla Villona życie jest przede wszystkim różnorodne. Strach się z jego bogactwem rozstawać, a rozstając się należy je wyśpiewać. Pisze więc poeta spowiedź. Ale jaką? Będącą jednocześnie złośliwą satyrą i wspaniałym opisem życia miasta, zwłaszcza od strony jego cech skrywanych, grzesznych, rozpustnych i groźnych. Villon był pierwszym z szeregu niezmordowanych pisarzy - wędrowców paryskich, pierwszym, który wpuścił do swej poezji życie tak bardzo namacalne i tak ostentacyjnie przemijające."
Małgorzata Baranowska